Eerste twee weken in Peru

Na een warmhartig afscheid op Schiphol was het zover. Op naar Peru. Daar loop je dan, wetende dat je je familie en vrienden bijna 4 maanden zult achterlaten. Best gek, maar toch ook wel heel leuk;) Eerste stop: Madrid. Wat een saai vliegveld, je kon er nog net een peperduur, koud en taai broodje scoren. Tot mijn grote schrik was er geen rookruimte. Dit was een klap in het gezicht, wetende dat mijn volgende vlucht ruim 12 uur zou duren. Maar goed, not the end of the world. Vervolgens hebben we ruim een uur in de rij gestaan om te boarden. Het was wachten op een aantal passagiers die bij de zogeheten priority line hoorden.

Uit het niets komt de Peruaanse/Spaanse Patty Brard aangesjokt, alsof ze ruim van te voren al aanwezig was. Een kolossaal, volgepompt met siliconen, bilpartij kwam de hoek om kijken. Nadat mevrouw geboard was, konden ook wij eindelijk het vliegtuig in.
In het vliegtuig naar Lima zat ik naast een aardige man. Geboren in Peru, maar nu zelf wonende in Madrid. Hij kwam zijn ouders bezoeken in Puno. Hij vertelde maar al te graag en trots dat hij tandarts was. Hoewel op die dag mijn verstandskies aan het doorbreken was, wat enorm pijn deed, kon hij helaas niets voor mij doen. Ik vertelde dat ik op weg was naar Cusco. Hij begon gelijk te lachen en zei; je weet toch wel dat het daar nu regenseizoen is he. Het leek wel alsof hij mij probeerde te ontmoedigen om te gaan, maar dan had hij de verkeerde naast zich:). Ook waarschuwde hij mij voor het hoogteverschil, maar daar heb ik tot noch toe geen last van gehad. De vlucht was lang, maar na zo’n ‘overheerlijke’ vliegtuigmaaltijd heb ik gelukkig een aantal uur kunnen slapen. Rond 5 uur kregen we nog een ontbijtje, daarna werd de daling aangekondigd. Naar mijn idee eerder dan verwacht, en wetende dat ik op Lima zeker nog 5 uur moest wachten, wist ik dat ik me daar een lange tijd zou gaan vervelen. En ja we kwamen ruim een uur eerder aan.

Eindelijk aangekomen in Lima. Wat een lekker gevoel was dit. Ik was lopen al bijna weer verleerd na 13 uur stil zitten. De koffers rolden zo van de band, dus binnen 20 minuten stond ik al buiten. Als een stel hyena’s kwamen de taxichauffeurs op me afgerend. Gelukkig kon ik steeds zeggen, dat ik een doorvlucht had. Lima was bloedheet en ook een beetje benauwd. Je zag de smog letterlijk hangen. Gauw wegwezen dacht ik. Ik ging even een broodje scoren bij een van de velen ‘pollo’ restaurants. Er was overal WiFi in de airport, maar iedereen die ik het wachtwoord vroeg wist van niks. En ja, dan ben je voor 6 uur lang helemaal op jezelf aangewezen. Iets wat we tegenwoordig niet meer zo goed kunnen, merkte ik ook hier weer. Omdat je alleen reist kun je ook niet even rustig rondlopen, zonder alles mee te sjouwen. Inchecken en mijn koffer lozen kon natuurlijk nog niet 6u van te voren, dus dat was erg onhandig. Rond 11 uur kon dat wel en rond half 1 mochten we boarden. That was a slight relieve! De vlucht Lima Cuzco zou een geweldig uitzicht bieden op de andes, hier had ik best naar uitgekeken. Helaas was ik direct in slaap gevallen en werd ik pas wakker van de duikvlucht die we maakten voor de landing. Ik zie het wel op de terugreis dan:)

Eindelijk zat de reis van 24 uur erop. Ik was gesloopt. Buiten stond, zoals afgesproken een taxichauffeur op mij te wachten. Als er een cultuurshock moment was, dan was dit het. Een krottenwijk tegen de heuvels, veel zanderige wegen en gelijk pakte ik mijn eerste echte regenbui mee. We begonnen te rijden en hier startte het avontuur al. Met 50 over drukke kruisingen en zebrapaden werden volledig genegeerd. Die lagen er meer voor de sier als je het mij vraagt. De brutaalste wint hier overduidelijk. Nu merkte ik ook hoe groot Cusco was. Na even zoeken kwam ik aan in mijn hotel. Van buiten zag alles er een beetje vervallen uit, maar zodra ik door de deur liep was het heel mooi en modern ingericht. Mijn hotel lag op een hoger punt in Cusco, dus ik had een geweldige view over de stad.

Na even op bed liggen, een lekkere douche genomen te hebben en geprobeerd te beseffen waar ik in godsnaam was heb ik Vernel gebeld. Die zat hier al een aantal weken en kon mij al wat van de stad laten zien. Ik had werkelijk geen idee waar ik was. Dit was wel heel chill. Een wat rustigere overgang en de stad leren kennen.

De volgende dag werd ik opgehaald door Norma, de vrouw van de baas van mijn spaans school, die tevens ook mijn appartement aanboden. Dit appartement was geschikt voor twee personen, maar omdat ik de enige gegadigde was zat ik daar alleen. Een appartement met gedateerd meubilair, maar voorzien van alle gemakken. Een keuken met fornuis, oven en magnetron. Verder een kleine patio/tuin. Prima toeven en heel veel ruimte voor mijzelf dus. Dit had voordelen en nadelen. Het was prettig om even rustig te wennen aan de stad en mij terug te kunnen trekken, tegelijkertijd zorgde het soms ook voor verveling, omdat ik die week Spaans noch project had. Dit zorgde soms voor de lichtste vorm van heimwee en het gevoel, waar ben ik aan begonnen. Gelukkig kookten vernel en ik vaak samen, dan bij hem en dan weer bij mij. Gelijkwaardig verdeeld, want als er bij jou gekookt werd, moest je ook afwassen haha. Daar hadden we nooit zo’n zin in. Verder zat ik daar wel lekker, totdat! In mijn laatste week zat ik met Danny te chillen bij mij thuis en uit het niets komt er een stuk plafond naar beneden gedonderd. Ik denk een betonnen blok van bijna een meter breed. Ik schrok me dood, maar stond gelukkig niet in de buurt. Ook was ik blij dat ik daar toen, per toeval, geen laptop of iets dergelijks had staan.

Ik skip een week. Hier had ik dus spaans les noch project. Enkel een beetje de stad verkennen en de goede restaurants opzoeken.:)
In de tweede week, kreeg ik, in plaats van, groepsles, prive-les, omdat er nou eenmaal geen anderen waren leerlingen voor mijn niveau. Dit was een fijne bijkomstigheid. Ik vond de taal erg leuk, maar wel lastig. Zeker omdat het compleet nieuw was. Na jaren lang Duits, waar ik nu dus niks aan had, moest ik weer een nieuwe taal leren. Maar goed, inmiddels gaat dat best goed. Zeker nu ik het ook veel moet oefenen in het gastgezin. Hierover later meer…

In dit weekend ben ik samen met Vernel ook maar is de heilige vallei (pisac, calca, urubamba en ollantaytambo) gaan verkennen. Ik wilde de omgeving toch ook wel graag zien. We vertrokken zaterdagochtend vroeg naar een lokaal busstation. Hier stonden ze naar iedere passant te schreeuwen; PISAAC PISAAC. We wisten dus dat we goed zaten. We vertrokken in een klein maar modern busje. Zodra we cusco uitreden was de reis al prachtig, je komt hoger en hoger en krijgt dus ook steeds mooier uitzicht. Hier merkte we nog is hoe gek ze hier rijden. Terwijl je een ‘dode’ bocht nadert en je al 70 rijdt, wordt er nog even teruggeschakeld en gas bijgegeven om een trage bus in te halen. Meestal gaat dit goed, maar soms gaan ze vol in de remmen, omdat er een auto onze richting op rijdt. Wie had dat nou kunnen zien aankomen? Ondanks dat je hart twee keer zo snel bonkt, blijf je toch genieten van het prachtige uitzicht en de kleine lokale dorpjes waar je doorheen rijdt.
Eenmaal aangekomen in Pisac, een klein stadje omringt door torenhoge bergen. Een heerlijk gevoel. We hadden ook nog is een strakblauwe lucht boven ons, dus de jas ging uit en de zonnebril op. Na even gezeten te hebben zijn we wat rond gaan lopen over de plaatselijke bekende markt en zijn we off road een semi steile berg opgeklommen. Hier hadden we weer een leuk uitzicht over de hele stad.

Na een hamburger en een welverdiend biertje, gingen we opzoek naar een bus naar Calca. Na een paar keer rondgevraagd te hebben, liepen we maar op gevoel een kant op, maar nergens een bus te verkennen. Toen we eigenlijk wilde omkeren, kwam er een bus aan met hoge snelheid, waar iemand uithing die schreeuwde; calcaaa?, dus wij zetten het op een lopen en konden instappen. We konden nog net zitten. Calca zelf was niet echt bijzonder. Een heel klein plaatsje, waar niet zoveel te doen was. Wel, na wat rondlopen, zagen we een voetbalveld, waar op dat moment een balletje getrapt werd. We gingen even kijken. Het bleek dat er net een voetbalwedstrijd aan zat te komen, en aangezien het zulk lekker weer was, besloten we even op de tribune te gaan zitten. Uiteindelijk hebben we een uur lang naar de wedstrijd gekeken. Hierdoor, bleek later, waren we ook flink verbrand. Het was nu al half 5, dus we moesten een beetje vaart maken, wilden we nog een hostel vinden in Urubamba. In Urubamba aangekomen, begon het al donker te worden. We waren best wel moe en hadden honger. Zo goed voorbereid als we waren, moesten we ter plekke nog zoeken naar een betaalbaar, maar goed hostel. Twee sprongen eruit. We besloten voor de iets goedkopere te gaan (samana wasi, onthoudt die naam) . We voerden het adres in op google maps en begonnen te lopen. In eerste instantie leek het nog goed te gaan, zowel op de weg voor ons als op de telefoon. Vervolgens moesten we ergens rechtsaf, waar we alleen maar links konden. De nachtmerrie van elke vermoeide en hongerige reiziger. We besloten links te gaan in de hoop dat google maps de draad daar weer op zou pakken. Integendeel, ‘maps’ had ook geen idee meer waar wij uithingen, dus we besloten maar op ons gevoel af te gaan. Foute beslissing nummer 2! Of toch niet? We kwamen terecht in een dichtbegroeid landschap, waar we beekjes over moesten steken en gehurkt door struiken liepen. En plotseling stond daar een groot bord : SAMANA WASI
<<<-------
Linksaf dus. Opgelucht dat we waren gingen we vol nieuwe moed linksaf. Weer kwamen we bij een beekje aan en die grensde aan een hoge muur. We konden er maar net naast lopen. En ja hoor, daar was een deur. Een euforisch gevoel schoot door ons heen. We hadden inmiddels een klein uur gelopen met ruim 10 kilo op de rug. We belden aan, maar geen gehoor. We belden nog eens, en weer geen gehoor. Ook al wilden we er niets van weten, we kregen allebei het gevoel dat we helemaal verkeerd zaten. Het was tenslotte ook een vreemde weg naar een gerenommeerd hostel. Na 5 minuten besloten we maar weer helemaal terug te lopen. Terug naar de plaza, het centrum. We ploften wanhopig neer op een bankje. Even uitrusten en nog maar even googlen.
We besloten voor het wat duurdere hostel te gaan (Las chullpas). Hiervan zouden er twee, alleen al in Urubamba zitten. Eentje op zeker 3 kwartier lopen de bossen in en eentje in het centrum, vlakbij waar wij toen zaten. Opgelucht dat we al dichtbij zouden zijn, gingen we op zoek. Maar neeeergens een hotel genaamd las chullpas te vinden. Domper nummer 3. We besloten zo’n tuk-tuk driver te vragen of hij het kende. Hij zei meteen: oh daar ga ik niet naar toe, dan valt mijn tuk-tuk uitelkaar, zo slecht is die weg. Vervolgens was er nergens een andere tuktuk te vinden, terwijl je er anders in omkomt als je ze niet nodig hebt. Na 10 minuten kwam er weer eentje, die durfde het wel aan.

We stapten in en hadden enerzijds een fijn gevoel dat we eindelijk onze spullen kwijt konden en wat konden eten, maar anderzijds ook lichte twijfel of dit filiaal van las chullpas wel zou bestaan. De weg was zo donker en onbegaanbaar, dat ik zelfs het gevoel kreeg alsof hij ons wilde beroven. Na een kwartier bergopwaarts rijden roept vernel opeens; kijk nou! De ingang van samana wasi zit hieeer! We konden het niet geloven, maar goed we waren al op weg naar wat anders. Na een half uur rijden zei die, hier moeten jullie nog een stukje naar boven lopen en daar is het. Hier kan ik niet meer verder. Wij waren al dolblij dat hij tot hier bereid was te rijden. Het was erg donker, dus wij met onze flitsers aan naar boven. In de verte zagen we een groepje mensen; die dachten waarschijnlijk ook, daar komen rijke gringo’s aan. Wij vroegen waar het was en ze wezen verder naar boven. We waren bekaf, dus dit moest verdomme wel een heel goede plek zijn, wilde je ons nog tevreden krijgen.
En ja hoor, we komen aan in een prachtige ‘eco-lodge’ midden in het bos, met allemaal losstaande huisjes. Dit gevoel was onbeschrijfelijk, want we wisten dat we hier zeker goed zaten. Voor 15eu p.p. verbleven we in een prima huisje met een heerlijke regendouche, iets wat we zeker verdiend hadden vonden wij. We dropten onze spullen en namen een taxi naar het centrum. Die extra grote pizza had niet beter kunnen smaken, en het bier ging er ook goed in.
De volgende dag vroeg op, even douchen en ontbijten. Nu weer op zoek naar een bus die naar ollantaytambo ging. Dit duurde niet zo lang, maar elk busje zat steeds bomvol, dus we besloten even te wachten.

Het wachten werden we zat en besloten te rennen naar een busje, waar nog ‘2 plekken’ waren. Het bleken 2 kleine stoelen naast de bestuurder. Vernel zei, ga jij maar eerst en ik begreep meteen waarom. Ik zat half op de pook en met mijn knieen in het dashboard gedrukt. He owed me one! We gingen rijden en het was een mooie rit, maar zwaar oncomfortabel. Elke drempel kwam hard aan haha. En hoewel ik al in een onmogelijke houding zat, zodra de chauffeur naar z’n 5 schakelde werd mijn positie nog slechter. Enfin, vlak voordat we de plaats binnenreden zag ik dat de chauffeur een schietgebedje deed. Op dat moment twijfelde ik of dat vanwege zijn religieuze achtergrond was of meer als teken dat de rit gevaarlijker werd;). Inmiddels aangekomen en we zagen de ruines al liggen op de berg. Eerst even wat gegeten en toen wilden we naar binnen. Bleek dat de entrance 130 soles was, wat we nogal duur vonden en voor de locals was het de helft. Ja zo werkt het hier. Toen bleek dat je voor dat geld een pas kreeg, waarmee je 10 dagen lang allerlei parken en ruines in kon. Dit hebben we dus gedaan en het was heel mooi en indrukwekkend. Toen wij weer naar buiten liepen begon het net te regenen. Gelukje dus

Dit was het even, later weer meer!
Adioss amigos

bij deze het vervolg van mijn reis en ervaringen:

Na 3 weken zou ik eindelijk beginnen bij mijn project. Na een ontmoeting met de begeleider vertrokken we samen naar project. De eerste twee dagen voelde ik me nog niet echt op mijn plek. Een nieuwe omgeving en een flinke taalbarrière. Maar dit mocht niet te lang duren vonden de kids. Na mij even voorgesteld te hebben en na de eerste dag kwamen ze mij al persoonlijk gedag zeggen en de tweede dag, kwamen sommige al een knuffel halen. Dit was wel het een omkeerpunt. En vanaf hier was het elke dag genieten. Doorgaans werkten er alleen maar meisjes op het project. Dit tot grote teleurstelling van de jongens, bleek toen ik erbij kwam. Gelijk hadden ze iemand om me te voetballen, wat ik natuurlijk ook wel leuk vond! Na een week wennen, waarin ik de kids een beetje kon leren kennen, moest ook ik er aan geloven. Engels les geven in mijn, toen nog, gebrekkige spaans. Gelukkig hoef je nog geen grammaticale hoogstandjes uit te halen, gewoon wat woordenschat en woordspellen was voldoende.

De grootste angst voor elke ‘leraar’ is natuurlijk dat ze gaan rondrennen en niks geven om wat je wilt uitleggen. Integendeel! Alle koppen stonden mijn kant op en ik kreeg al direct vragen en ze waren verbazingwekkend motivated. Dit was ook erg tof om te zien. De dagen zijn als volgt: om 3 uur gaan de deuren open, hoewel ze om kwart voor 3 al op de deuren staan de bonken: TEACHER TEACHER! Dan gaan alle hoepels, springtouwen en ballen naar buiten. Dit is maar goed ook, want ze hebben elke dag weer energie voor 2. Hierna doen we met de kleinste kinderen (3-6) schrijflessen, sommige hebben echt nog geen idee hoe ze bepaalde letters moeten schrijven. Met de kids van 7 tot 10 jaar doen we engelse woordenschat en soms wat engelse opdrachten en de oudste krijgen grammaticalessen, verleden, heden toekomstige tijd enz. Hierna hebben ze het wel weer gezien, dus gaan we ruim een uur naar buiten en doen we verschillende spelletjes, waaronder spijkerpoepen, zakdoekje leggen, trefbal (dodgeball) en noem maar op. En ze vinden het geweldig. Ook zijn ze erg competitief tegenover elkaar. Dit leidt soms wel tot ruzies haha.

Inmiddels werk ik al ruim een maand mee op het project. Met bepaalde leerlingen heb ik echt al een band gecreëerd en die willen dan ook dat ik bij ze kom zitten tijdens de lessen en komen trots hun werk laten zien aan mij. Dit geeft soms wel goosebumps, in positieve en negatieve zin. Het is natuurlijk hartstikke aandoenlijk dat ze zo aanhankelijk zijn, maar tegelijkertijd zal het moment van vertrekken wel moeilijk zijn. Je ziet sommige echt enorm groeien in elke vorm van ontwikkeling, en zoals ik al zei je creëert een band met veel kinderen.



Inmiddels heb ik al aardig wat plekken gezien, maar er staat nog zoveel op mijn lijst. Helaas kan ik niet alles zien en moet ik dus echt keuzes maken.
Uiteraard ben ik wel naar machu picchu geweest. Hier heb ik over skype al het een en ander over verteld, maar zal het hier wat uitgebreider vertellen.
Half 10 ’s ochtends zouden we vanuit cusco vertrekken met een klein busje. Tot onze schrik zaten we om 09:25 nog te wachten op marleen en marina. We man van onze organisatie was al 3 keer naar ons toe gekomen om te vragen waar ze bleven en om te zeggen dat we echt om half 10 zouden vertrekken. Bellen lukte niet, dus dat was even stressen. Vervolgens komen ze om half 10 aangesjokt, ze waren op hun gemak even een jugo gaan halen. We konden eindelijk vertrekken. Anderhalf uur naar ollantaytambo, hier was ik al en keer geweest, maar we rit ernaartoe was anders, dus weer wat nieuwe uitzichten. Vanuit daar zou onze trein vertrekken. Even snel wat eten en op de trein. Dit was echt een prachtige rit. Een kleine twee uur vol met mooie uitzichten. En zelfs een beetje jungle leek het. Kortom geweldig.


Aangekomen in aguas calientes, stond iemand ons al op te wachten om ons naar het hostel te begeleiden. Een prima hostel met lekkere bedden en een chille douche. Vooral een goede douche is altijd genieten. Na uitgebreid geluncht te hebben wilden we eigenlijk wel heel graag even bij aguas caliente kijken, we warmwaterbronnen iets verderop. Omgekleed als een stel strandtoeristen (handoek om de nek) gingen we tegen half 6, het werd al donker, op weg naar de bron. Tot onze verbazing was het behoorlijk druk en konden we maar in 1 van de 5 baden terecht. Dit was wel heel lekker, ook omdat ik na al die tijd in zuid amerika geweest te zijn, nog steeds niet echt had gezwommen. Behalve in de ijskoude urubamba river tijdens het raften. Dat was natuurlijk geen tropische duik. Enfin, daar hebben we zo’n 2,5 uur gezeten.
Op de terugweg naar ons hostel begon het natuurlijk weer keihard te regenen. Na een snelle hap (pizza) gingen we gelijk slapen, want om half 4 zou de wekker gaan. Half 4? Ja half 4. We wilden namelijk voor de massa bij machu picchu zijn en dan moest je wel half 5 vertrekken. Na een lekkere warme douche en een snel ontbijtje, gingen we lopen. Toen we bij de beneden ingang kwamen na 15 min lopen, een brug over de urubamba river, kwam marina erachter dat ze haar paspoort in haar kussensloop had laten zitten. Altijd wel handig om te hebben, maar die had je ook nodig om binnen te komen. Wij 4 besloten alvast te gaan lopen en mar & mar zouden terug gaan rennen om haar paspoort te halen.

Hier begon de klim, het was nog pikkedonker en erg benauwd. Met een zware tas op de rug begon we aan de eerste trappen. Dit ging nog best oke. Maar na 20 minuten werd het al behoorlijk zwaar. Lopen op deze hoogte went nooit en ik raakte behoorlijk buiten adem. Een van de dingen die me op de been hield, was het uitzicht op de omringende bergen naar mate we hoger kwamen. De wolken hingen om ons heen. Na 30 minuten was ik zo bezweet, het leek alsof ik net gedoucht had. En toen begon het ook nog te regenen. Na ruim een uur kwamen we boven aan. Doorweekt, maar opgelucht dat we er waren.

Na 10 minuten uitpuffen gingen we naar binnen. En wat was dat gaaf. Het was wel droog maar nog niet helemaal opgeklaard. Ook dit gaf weer prachtige plaatjes. De wolken lagen te rusten op de ruïnes van Machu Picchu. Je liep er letterlijk doorheen. Wat me ook opviel was dat het enorm was. Veel groter dan verwacht. Hier hebben we ruim een uur rondgelopen, de meeste tijd zonder iets te zeggen ;). Hierna zouden we een tour krijgen met een guide. Inmiddels herenigd met de dames. De tour was erg interessant. Hij heeft ons het hele achtergrondverhaal gegeven en bepaalde mythes ontkracht. Na de tour hebben we een even geluncht en uitgerust.

Hierna wilden we de berg ernaast beklimmen. De montana machu picchu. Terwijl we naar boven keken, zakte de moed een beetje in de schoenen. Dit was echt nog een heel eind omhoog, hoger dan de wayna picchu, die je altijd op de foto’s ziet. Bij de ingang van die berg aangekomen waren we nog maar met 4 van de 6. Met z’n vieren begonnen we aan de trip.

De zon stond inmiddels behoorlijk te schijnen en branden. Ook hadden we niet heel veel water bij ons haha. Weer is goed voorbereid. Het was een uitputtingsslag. Elk kwartier even een korte pauze gehouden. Hoe groot machu picchu ook was als je er doorheen liep, nu werd het alsmaar kleiner. We kregen steeds mooiere uitzichten. We waren behoorlijk gesloopt, dus we keken erg uit naar het moment dat we boven aankwamen en even konden uitpuffen. Toen we bijna boven waren, na bijna anderhalf uur, kwamen we mensen tegen die onderweg naar beneden waren en die zeiden; SCHIET OP!!! Het gaat over 5 minuten dicht. Nou, je wil niet weten wat er door ons heen ging op dat moment.

Het gevoel wanneer je nog even snel iets wilt scoren bij de snackbar, maar de frituur is net uit was er helemaal niks bij!

Dus wij zetten het op een lopen, terwijl we nauwelijks nog energie hadden. Toen we bijna boven waren zagen we iets door de lucht zweven. Het leek erg op een condor, en ja het was er een hadden we ons laten vertellen. Dit was heel bijzonder, want hier kwamen ze met geluk maar 1 keer per maand langs vliegen en dan moet je ook maar net op dat moment boven zijn. Dit was heel gaaf dus.
Eindelijk boven, de ‘bewaker’ zei ook nog eens; 5 minuten jongens. zonder daar op in te gaan rende ik naar het uitkijkpunt, kippenvel!! Onbeschrijfelijk als het was. Een enorm uitzicht, over alle andere bergen, Machu Picchu. Je kon aguas calientes zelfs zien liggen. Na behoorlijk wat foto’s gemaakt te hebben, gingen de meiden even met de bewaker babbelen. Dit kwam Vernel en mij goed uit, de bewaker was even afgeleid en zo konden wij nog wat langer genieten van het adembenemende uitzicht en de rust.

Na 20 minuten moesten we toch echt gaan. Dit was ook weer een uitdaging. De trappen waren zo ongelijk en de treden hoog, dit was pittig, omdat we al behoorlijk wat lopen in de benen hadden zitten. Na een uur kwamen we beneden, en het gevoel was een overwinning was naar mijn idee absoluut niet misplaatst. En een gaseosa had nog nooit zo lekker gesmaakt. Na even uitpuffen en de hereniging met de achterblijvers (watjes) gingen we weer Machu Picchu in. Hier hebben we op een afgelegen plek even heerijk in de zon gelegen en genoten. Dit was wel bijzonder. Daar lig je dan te chillen in een van de wereldwonderen. Na een uur begon de toch weer naar beneden, naar aguas calientes. Hier hadden we eigenlijk niet heel veel tijd. Even snel naar het hostel om wat spullen op te halen. Even snel een half gebakken pizza gegeten en toen de trein weer in. Ik was zo uitgeteld dat ik de hele tijd geslapen heb.
Na Machu Picchu was het even goed om even rust te nemen, dit vond mijn portemonnee ook geen slecht idee. Ook was het wel lekker om weer even in Cusco rond te banjeren.

Mijn verjaardag kwam nu ook in de buurt. Op de 23e zijn we goed uit onze plaat gegaan. In een of ander partyhostel was een electro feest. Het plan was om hier tot half 12 te feesten, de drank was hier namelijk spotgoedkoop. Uiteindelijk hoorde ik dat ik om 12 uur allemaal gratis drank zou krijgen, dus besloten we maar te blijven. Ik kreeg het alleen niet zomaar. Ze wilden mijn ID zien, die had ik alleen nooit bij me, zeker niet met uitgaan. Vervolgens zeiden ze; hoe weten we dan of je jarig bent. Dit was de eerste keer dat ik echt blij was met mijn facebook account haha. Na dat geshowd te hebben, kon het feest beginnen! Uiteindelijk zijn we tot in de kleine uurtjes doorgegaan. Een uur of 6/7 meen ik ;).

De volgende dag werd ik wakker rond 12, nog een beetje brak, dit maakte niemand iets uit bleek later. Tijd voor het volgende feestje. Ik kwam buiten en daar stond in de tuin de tafel al gedekt, voor meer personen dan normaal. Ik dacht wat is hier aan de hand. Allerlei vrienden en familie van mijn mami waren uitgenodigd. De man van mami’s mami bleek ook jarig te zijn. Na een heerlijke uitgebreide lunch en gezelligheid ging de eerste fles rosé open.

Al gauw kwamen ze naar mij toe om te proosten. Dit kon ik NIET overslaan. Nadat die leeg was kwam er een grote fles rum op tafel, hiervan ging de helft in een grote kan, vervolgens ging daar een halve fles cola bij. Ook deze kan ging meerdere malen de tafel rond. De kater was inmiddels gek genoeg verdwenen. Hier kwam een euforisch gevoel voor in de plaats. Een gevoel wat ik me nog vaag herinnerde van de vorige avond.

De rest van de rum en cola werd weer verdeeld over de tafel. Het werd erg gezellig, ook de andere gasten hadden het goed naar hun zin. Er werd veel gelachen, hoewel in soms geen idee had waar het over ging, lachte ik maar leuk mee, dit had ik tenslotte van papa geleerd.
Na een stuk taart voor onze verjaardag, ging het feest vrolijk verder. Nu kwam er een fles pisco op tafel, een soort jenever. Weer dezelfde formule, maar dan met sprite. Ook dit ging meerdere malen rond. Zo hebben we tot een uur of 7 in de tuin gezeten, stuk voor stuk behooorlijk beschonken. Nu moest ik eigenlijk best wel opschieten, ik zou namelijk uiteten gaan met een aantal kompanen. Die avond heb ik een overheerlijke alpacasteak gegeten. Geweldige afsluiter van een geweldige dag. Die avond zijn we ook maar weer uitgegaan, ik was tenslotte nog jarig.